BABY BUMP || HET TWEEDE TRIMESTER

Ph: 17 weken

Het tweede trimester

Officieel begint het tweede trimester bij 13 weken zwangerschap, maar voor mij duurde het zeker tot een week of 16 tot ik me weer een beetje mezelf voelde. De misselijkheid trok weg (ik hoefde alleen nog maar te kokhalzen bij het tandenpoetsen), mijn eetlust kwam beetje bij beetje terug, ik kon weer genieten van een kopje thee. En het belangrijkste: Ik had weer zin om iets meer te ondernemen dan alleen de weg van mijn bed naar de bank. In joggingpak. Desalniettemin vond ik het tweede trimester ook behoorlijk... intens!

Echt genieten van mijn zwangerschap vond ik in het begin erg lastig. Bij 16 weken kun je een pretecho laten maken waarbij ze het geslacht onthullen, maar wij kozen ervoor dat niet te doen. Ten eerste kunnen we het geld wat dat kost beter besteden, zo op één inkomen en een kindje op komst. Ten tweede vond ik het een risico. Horen of er een meisje of een jongen in je buik zit maakt het idee van het krijgen van een kindje nog zoveel échter. En wat als bij de 20-weken echo zou blijken dat er iets mis is? Ik durfde dat niet aan. Die angst zat bij mij sowieso heel hoog. Ik was al zo gehecht aan het kindje in mijn buik, dat ik me toen al geen leven meer zonder voor kon stellen. Maar wat als ze bij de medische echo slecht nieuws zouden hebben? 'Er ontbreekt een orgaan' of 'het hartje werkt niet goed'. 'Het kindje wat je al ruim 4 maanden in je draagt is mislukt. De baby is niet levensvatbaar.' Ik lag daar wakker van. Sterker nog, in de week naar de 20-weken echo toe raakte ik bij het idee letterlijk in paniek. Ik had het gevoel alsof ik me erop voor moest bereiden dat er een mogelijkheid was dat ik het kindje zou verliezen, zodat het verdriet, als het daar echt op neer kwam, behapbaar zou zijn. Slaat nergens op natuurlijk. De angst is wellicht reëel, er kan iets mis zijn. Maar mijn obsessie ermee sloeg door. Zoals mijn lieve vriendin Desiree zo mooi zei: De kans dat je voordat de baby geboren wordt onder de tram loopt is groter dan dat de baby niet levensvatbaar blijkt te zijn bij de 20-weken echo. Geruststellend!

20-weken echo

Ik verheugde me op het moment dat we die vrijdag 4 september, bij 20 weken en 4 dagen, aan het eind van de ochtend opgelucht de deur uit zouden lopen, met de bevestiging dat alles goed was. Maar dat werd een enorme domper. De echoscopiste begon eigenlijk meteen al toen ik op de stoel lag en ze het apparaat aanzette: Had ik soms geplast voordat ik daar kwam? Ehm, ja, toen ik wakker werd. De afspraak was om 9:00u 's ochtends, dus dat was nog niet zo lang geleden. Nu was mijn blaas leeg en kon ze het dus niet goed zien! 'Sorry...?'
Buiten dat het onmogelijk is om 's ochtends op te staan en dan niet te gaan plassen (zeker als je zwanger bent!) had niemand mij verteld dat ik niet zou mogen plassen... Ze besloot toch verder te gaan. De hersenen waren ok, het kindje heeft geen open ruggetje, er zijn 2 niertjes aanwezig... So far, so good. Na wat duwen en trekken, zuchten en steunen (ze zei letterlijk: 'Je hebt ook best een vetlaagje!' Waaaat?! Ik ben bijna 21 weken zwanger en ben 1 (!!!) kilo aangekomen en jij begint over een vetlaagje?) kon ze ook vaststellen dat de hartkamers in orde waren. Gelukkig! Maar.... Maar! Mijn hart slaat een paar slagen over. Maar! Maar, ze wil ons toch graag doorverwijzen naar het ziekenhuis. Niet omdat ze zich grote zorgen maakt, maar. Maar! Ze kan een hartritmestoornis niet uitsluiten. Het hartritme is namelijk onregelmatig. Daarnaast heb ik erg weinig vruchtwater, op de rand van zorgwekkend. Ik mag me weer aankleden en we zitten aan tafel. Ik kijk een beetje verdwaasd voor me uit. De echoscopiste herhaalt nog eens dat ze geen grote afwijkingen heeft gezien, maar ze ook niet uit kan sluiten. Ze wil de verantwoordelijkheid niet dragen dat zij zegt dat het goed is en dat het in een later stadium dan toch mis blijkt te zijn.
'Maar als het nou een hartafwijking heeft, is daar dan wat aan te doen?'
'Dan krijg je direct medicatie en word je onder controle gehouden in het ziekenhuis.'
'Ok. Dus ze hoeven het kindje niet meteen weg te halen?' vraag ik met trillerige stem.
'Zo'n vaart zal het niet lopen.'

Het liefst wil ik langs alle mensen in de wachtkamer naar buiten rennen. Naar huis. Naar mijn bed, wegkruipen onder de deken. In plaats daarvan lopen Roel en ik verward naar buiten en proberen we elkaar gerust te stellen. Er zijn geen afwijkingen gezien. Ze kan het alleen niet uitsluiten. En dan toch weer dat stemmetje in mijn hoofd: MAAR.... Roel en ik gaan allebei weer ons eigen weg en zodra ik mijn beste vriendin aan de telefoon heb, kan ik alleen nog maar huilen. Ze stelt me enigszins gerust (de kans dat ik onder de tram kom is nog steeds groter, zeker nu ik door de tranen heen amper kan zien waar ik loop), ik hang weer rustig op, maar als mijn vader 5 minuten later belt om te vragen hoe het is gegaan beginnen de tranen weer van voor af aan. Ik ben zó bang dat we ons kindje verliezen, ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan.
Gelukkig valt het allemaal mee. We kunnen binnen een week terecht in het Erasmus MC en er blijkt helemaal niets aan de hand! Ons kind is helemaal in orde! De arts in het ziekenhuis vraagt zich zelfs af waarom we überhaupt zijn doorgestuurd... Er was namelijk helemaal niets opmerkelijks te zien of terug te vinden in de rapportage van de vorige echo.
Wat een opluchting! Wat een geluk!

En waar we nu echt van kunnen genieten: we krijgen een meisje! Een dochter! HIER lees je hoe we er zelf achter kwamen én hoe we het nieuws met onze vrienden en familie deelden.

Happy trimester

Eindelijk kon ik de angst loslaten en vol gaan genieten. Wat een ommekeer! Voor mijn verjaardag kreeg ik veel spullen voor de baby, maar ook veel cadeaubonnen en geld. Heerlijk, dat shoppen voor ons meisje! Roel en ik hadden een half jaar geleden, op een regenachtige middag in San José, Costa Rica, al een naam bedacht. En ondanks dat we dat nog even geheim willen houden voor de rest van de wereld, gebruiken we de naam samen al volop. Het is nog een uitdaging om ons niet te verspreken waar iemand bij is, haha!
Van te voren riep ik dat ik bij 30 weken de babykamer klaar wilde hebben, maar omdat Roel al eerder vakantie had van werk gingen we daar begin oktober al mee aan de slag. Of wij... Vooral Roel heeft hard gewerkt! In een week tijd heeft hij ons hele appartement opnieuw geschilderd, ons bed naar de huiskamer verplaatst, alles opnieuw ingericht en de babykamer in elkaar gezet. Aan mij de schone taak om  kleertjes te wassen en wat sfeer toe te voegen. Zo leuk om mee bezig te zijn! In diezelfde week was ook mijn moeder in Nederland. Ze had tassen vol cadeaus mee uit Spanje en samen hebben we nog flink geshopt. De kers op de taart: een pretecho bij 25 weken! Mijn moeder was wild van enthousiasme bij het zien van ons meisje. Ze lag lekker te slapen, gaapte af en toe en nam slokjes vruchtwater. Prachtig om te zien! Eindelijk begin ik te begrijpen waarom ze het tweede trimester happy trimester noemen! En is er iets fijners dan de bewegingen te voelen van het kindje in je buik? Ze is opeens zo aanwezig, ik voel dat ze continue bij me is en dat maakt me heel gelukkig!

Heartburn

En qua kwaaltjes.... Van te voren dacht ik dat ik iemand zou zijn die rustig 20 kilo aan zou komen. Maar op (zoveel) kwaaltjes had ik niet gerekend. In plaats daarvan ben ik amper aangekomen en heb ik iedere klacht gehad die je je kunt bedenken. Je hebt al eerder kunnen lezen tegen welke ongemakken ik aanliep tijdens het eerste trimester en welke gênante kwalen ik verder tegen ben gekomen. Maar ook tijdens dit trimester kreeg ik het allemaal niet cadeau.
Want: slapeloze nachten. En als ik dan wel slaap, badend in het zweet wakker worden. Ik sta soms midden in de nacht in mijn slaapshirt in de tuin om af te koelen. Wat dan niet eens werkt, want die winter hier zet ook maar niet door, potverdorrie! Ook overdag heb ik het zo snel warm! Rare dromen. Brandend maagzuur, ik begrijp nu pas goed waarom de Engelsen het heartburn noemen. Eczeem, rondom mijn mond en mijn ogen. Aambeien. Schimmelinfecties. Een libido wat van 0.0 in het eerste trimester inmiddels íets is gestegen, maar nog steeds niet een niveau bereikt om over naar huis te schrijven. Ik ben heel trots op mijn ronde buik, het is mooi, liefdevol, bijzonder. Maar sexy? Nope... Ik ben een babyfabriek.
Die kraamtranen, die een dag of 3 na de bevalling zouden kunnen komen... die zijn er bij mij de hele zwangerschap al. Bij films, reclames, muziek... bij het idee dat we straks zo'n lieve kleine baby hebben, waar ik meer van zal houden als ik me ooit voor kan stellen. Dat ik haar niet kan beschermen tegen alle tegenslagen van het leven en de narigheid in de wereld. Dat ik niet kan stofzuigen door de bekkenpijn of als m'n vriendin een foto stuurt dat ze bij de huisartsenpost zit met haar zoontje... Dierenleed, vluchtelingen die verdrinken, aanslagen in Parijs en mensen die op Geert Wilders stemmen. Ik huil erom. Eindeloos.
's Nachts moet ik er minstens 3x uit om te plassen. En mijn eetlust is nog steeds niet wat het geweest is, maar ik heb wel de hele dag dorst. Het meeste trek heb ik in cola, en andere zoete frisdrank. En ik weet niet of het komt omdat je juist wil wat je niet mag hebben, maar wat heb ik opeens een trek in een Italiaanse bol met filet américain! En sushi! Ooo, en ik zou een moord doen voor een glas wijn..... Aftelllen!
En bandenpijn. Zijn er mensen die zwanger zijn en geen bandenpijn hebben? Het lijkt me heerlijk! Bij mij begon het bij 5 weken en is niet meer weggegaan!

Bekkeninstabiliteit

Ik was een week of 17 zwanger toen Roel en ik op mini-vakantie gingen naar Frankrijk en België. Mooie dagen om nooit te vergeten, want tijdens deze vakantie vroeg Roel me ten huwelijk! ♥
Maar... (o nee, weer een maar!), die wandeling van 5 uur was een minder goed idee. Ik heb een spier in de rechterkant van mijn rug zodanig overbelast, dat ik er nog steeds last van heb. Bij 24 weken was het zelfs zo erg dat de spier zo op mijn ingewanden drukte dat - in combinatie met die almaar groeiende baby in mijn buik - mijn nier in de knel raakte. Nierstuwing noemen ze dat. En nierstuwing doet heel veel pijn en er is niet veel aan te doen... Gelukkig is daar het internet en met wat tips en oefeningen, wist ik de nier weer te 'bevrijden', waarna de pijnaanvallen wegbleven. De spierpijn bleef echter en trekt flink door over mijn ribben naar de banden van mijn buik. Volgens de fysio zit er inmiddels zelfs een gewricht verkeerd, helaas kan ze dat pas mobiliseren als ik bevallen ben...
En ja, die bandenpijn dus. Continu die bandenpijn! Op een gegeven moment kon ik bijna niet meer lopen, ik waggelde door het leven. Hoort erbij, dacht ik. Als je sodemieter naar de bekkenfysio, vonden de verloskundige en de huisarts. En ja hoor, aan het eind van week 25 kreeg ik het rotte nieuws dat mijn bekken in hele slechte staat zijn. Te laat om nog te verbeteren, met massages, oefeningen en veel rust zou het in het beste geval stabiel blijven tot de bevalling. Iedere 2 uur 20 minuten plat liggen. Na een dag leuke dingen doen, minstens 2 dagen rust nemen. En hoe hard ik daar ook mijn best op heb gedaan, de bekkeninstabiliteit (zoals het in de volksmond heet) wordt alleen maar erger. Vooral de rechterkant is er in combinatie met mijn rug slecht aan toe. Balen, he?

Inmiddels is het derde trimester al in volle gang en heb ik enorm veel energie! Ik kan er alleen niet heel veel mee... Daar waar het me de eerste weken enorm frustreerde dat ik bijna niet kan lopen (en niet lang kan zitten), lukt het me steeds beter om me eraan over te geven. De bevalling komt steeds dichterbij, het aftellen is begonnen! Tot die tijd probeer ik er volop van te genieten dat mijn meisje nog in mijn buik zit. En dat ze meteen begint te trappen als Roel zijn warme hand op mijn buik legt. Ze is nu al een papa's kindje! Aan de ene kant kan ik niet wachten tot ze er is, aan de andere kant denk ik dat ik het nog ga missen dat ze straks niet meer in mijn buik zit. En het is ook wel heel spannend, straks is er echt een baby! Ik probeer zo veel mogelijk rust te nemen, zodat ik hopelijk snel herstel na de bevalling. Mijn grootste angst is op dit moment dat de bekkenpijn daarna nog blijft in deze hevigheid en dat ik niet goed voor mijn eigen kind kan zorgen. Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen en is Roel er voor mij en voor onze dochter. En voor de komende weken is er nog zoveel om mee bezig te zijn en ons op te verheugen... Het tweede trimester duurde gevoelsmatig het langst en ik heb zo'n voorgevoel dat deze laatste weken voorbij zullen vliegen! Voor je het weet zit ik alweer het verslag van het derde trimester te typen. Met een baby op mijn schoot!

Q: Hoe heb jij het tweede trimester van je zwangerschap beleefd? Herken je veel in mijn verhaal? Of wil je voorlopig nog geen kinderen?

♥